آيا قبولش ميكني اين كلبه ويرانه مرا ؟؟؟


ثانيه ها را مي شمارم تا به تو كه در پشت آن ساعت هستي برسم ،
در پشت آن قاب شيشه اي با لحظات شفافش .


من با تمام خستگي چشمانم از آن چشم بر نخواهم داشت
تا بيابمت .


اي روشنايي اميد ، من به انتظارم تا تو از دري بازآيي .


انگار آن ساعتي كه آنجا به روي ديوار است
مي داند كه من براي چه به او مي نگرم .


او نيز نگاه مرا خوانده است و مي داند براي چه
به انتظار نشسته ام .


او با تمام سكوت نا منظمش كه با صبوری لحظه ها رو مي نويسد
ميداند كه انتظار براي چون من نا صبوري سخت است .


اما من از او ياد گرفتم كه چگونه صبورانه
ثانيه ها را بخوانم تا گم نشوم .